HAYATI YANITLA:

sonbahara sürgün bir yapraktým
sustum! sesimi susarak kanattým
upuzun bir þiiri anlamýna kavuþtuðu yerde hep yarým býraktým!

I

bütün çýðlýklarý susuyorum;
herkesin çaresiz ve acýtan hikayesinde
yüzümde ihanetin negatifleri
Erzurum’da bir bahar çiçeðinin sabýrlý sessizliðinde
’Aragon kadar aþýk, Lorca kadar yaralý’
terk edilmiþ sevgilerin karmaþýk alfabesinde;
baktým ki herkes yalnýz! herkes kendi kalabalýðýnda..

dalarým uzaklara
küfrederim anýlara
yanarým haczedilmiþ hayatlara
ve gömerim sesimi çýðlýklara
yalnýzlýðýmý kalabalýklara...

yalnýzlýðýmý kalabalýklara...

II

hep küldür bir yangýndan arta-kalan
durmayacak sessizliðin kalp atýþlarý
bir yara gibi açýktayken böyle;
kahrýný daðlara sal;
dostluðunu tuzaklara
efkarýný þarkýlara
özlemini upuzun yollara
yüreðini uzak nehirlerin akýcý kederine

ömrüne kök salmýþsa da yoksulluk
yaþamaya yelten, hakkýný ver yalnýzlýðýn
bir soru iþareti gibi kalsan da en doðru cevaplarýn yanýnda
bir þiir yaz, varlýðýný kanýtla
insanýn uçsuz bucaksýz yalnýzlýðýnda; kimse kendinden fazla deðildir
o yüzden uzun ve bitmek bilmeyen bir acýyla hayatý yanýtla
yaralanmaya en musait yanlarýnla...

/unutma ki:
yarasýz - yamasýz hiçbir hayat yoktur;
yaþanmýþsa bir kere.../

(Birdal ERDOÐMUÞ)



Sosyal Medyada Paylaşın: