Her bir dalda bir gölgem asýlý Ve onlarýn zarif acýlarý…
Düþ kuyusuna düþmüþ maskem, Sadece rüyalarý görebiliyor artýk…
Kýyýma vuran bir çýplak bir beden, Umut fallarýndan kopmuþ gibi, Hayallerimle sarýlabiliyorum sadece, Kaç bin gün üstüme yýðýlmýþken, Ve o günlerin saatleri arzularýmý didiklerken…
Kýlýk deðiþtiren cümleler iþte yeniden, Kimi zehirli, dilleriyle zamaný sokan, Uyuþturan anlarý, Her sözcükte koyu bir ruj lekesi, Köþe baþlarýnda sahteliklerini pazarlýyorlarken.
Yine bulanýyor ruhum, Sahte kuyularda biriktirilen cümleleri gördükçe, Oysa yaðmurun terlediði gibi olmalý damlalar, Düþün terlediði gibi.
Yoksa daraðacýnda bir cümle neden çýrpýnsýn ki, Duygusunu kaybedeceðim diye. Yoksa bir cellat neden þair olur ki, Tüm günahlarýný temize çekmek için, Ýþte o tertemiz cümlelerle…
Kýssadan hissem de kalmadý avucumda, Yine söylenip duruyor dilim, Odamda ben, bende oda, Karanlýkta ben, bende karanlýk, Mum, tutkularým üfleyince yanar, Yine görünür usumda o ucube cümleler : Anýlar ne cümleler doðuruyor.
Her dalda bir gölgem asýlý, Kimi kuruyan, kimi düþ veren, Düþmeden önce topraðýn kitabýna…
OKtay Coþar
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Coşar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.