UMUT TRENİ

Doðum günüm üstünden, yirmi dört bahar geçti.
Bir an geldi yaþamda, gül soldu, diken açtý.
Hiç bilmezdim önceden, engelli olmak suçtu.
Yaþamayan ne bilsin, tek ayaklý ne demek,
Su yanar güneþ donar, boþa gider her emek.

Kör olarak doðdumsa, bu mudur benim suçum?
Kolum biri yok oldu, sanki toplumda hiçim.
Elim tutmuyor diye, iþ vermiyorlar açým.
Mayýnla her þey bitti, çiçek gitti dal kaldý,
Baharlar sona erdi, yerini hazan aldý.

Sokak, cadde, parklarý gezmek istemekteyim.
Evim hapishanemdir, bilmem ki ben neyim?
Kötürüm doðmuþum ben, yürüme engelliyim.
Duyarlý ol yardým et, engelleri aþayým,
Ayaklarla olmazsa, sandalyeyle koþayým.

Tek dayanak o kaldý, Umut Treni adý.
Tutuyor elimizden, vermek ister muradý.
Sende yardýma gel, alayým bahar tadý,
Umuda tren olup, vagona binmelisin,
Bir engelliyi tutup, birlikte inmelisin.

20 Haziran 2011 Antakya

Mahmut Çetin Zorba
ÞÝÝRÝME SES OLAN SAYIN AKIN ÖRSMEN’E TEÞEKKÜR EDERÝM.
Sosyal Medyada Paylaşın: