Gün Yine Döndü

Gün yine döndü, aþk ile gün, yine döndü.
Günü hüzün ile, ateþ ile geçirdim.
Bende tok zamân, ilk sabah, son akþam oldu.
Hayattan bir nefes, caydan bir yudum içtim..

Hayat esnedi, gün gerinerek esnedi.
Yorgun kaldýrýmlar, tâze yaðmurla doldu.
Derdine dert biçti, bende ki sonbaharý,
Gök damlalardan, halatla yere tutundu..

Damlalar sýðmadý yere, göklerde durdu.
Bir sabah rüzgarý gibi, oldum yerimden.
Sýðmadý yer yüzüne, o her yan doluydu.
Bir aþk ile sordum, güzel baharý gülden..

Yüreðimle gelir mevsim, bu aþkla gider .
Yüreðim uçaçak þimdi, içimde keder.
Gün doðar, gün batar, mevsimle doðar günler.
Bu sonbahar sanýrým ki; bir efsânedir...

Kasým 2001


Erkan Arslan


(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: