Sonunda Sana Kavuşmak Var

Yýldýzlarýmý destelerle birleþtirip arþ-ý azamdan býraktým arza.
Cümle âlem þahittir artýk içimde yanan bu oda.
Ben bir bilmece çözdüm aþk bulmacalarýnda.
Tabularý yýktým, darmadaðýn son tezin hali.
Ýþte yârin en güzeli ve beklide kavuþulabileni…
Aþama aþama yazarak son noktayý koyacaðým,
Þimdi ise hayat þiirinin en baþýndayým.
Ýdeal bir ruh, kimi zaman yorgun bir ahval…
Sonra Huda’nýn izniyle aydýnlýða dönecek bu hal.
Sevgilinin güzel saçlarýndan bereketlenecek bu gönül topraðý.
Baþýma sardým iþte miskinlik sarýðý.
Ben bir adým daha atarken sanki yeniden doðdum.
Koþtum, yoruldum sonra soldum.
Aþk-ý muhabbeti has gönül saraylarýnda buldum.
Yar! Gözümün bebeðinde sitem var der üstadým.
Yar! Gözünün bebeðinde sanki cennet var.
Sanki sana baktýðýmda Hakký görüyorum.
O zaten gösteriyor her yarattýðý varlýkta kendini.
Senin suretinde onu seyreylemek,
Sanki cennette o didarý izlemek gibi.
Sevgili! His-i muazzamlýktýr halim.
Ve o Rahmandýr Halim.
Göz bebeklerimden sensizliði al,
Mutluluk süvarilerini gönlümün sarayýna sal,
Yaðmalansýn bu saray,
Bilirim, sonunda sana kavuþmak var.
(27.07.2009)
Sosyal Medyada Paylaşın: