Ve insan aldandý.. Nefise inandý,güzelliðe inandý.. Da inandýðý þey dünyadaydý.. Sözler,gözler yalandý.. Ve insan inandý.. Aþka,þehvete,hayran bakýþlara.. Paraya inandý.. Da dünya bambaþkaydý Ve insan inandýrdý.. Þeytanýn melek olduðuna. Ýnsanlar þeytana,ateþe taptý. Nefsinin beþ kuruþluk olduðuna, Kendini kaptýramadý.. Ve insan kalpsizdi Kalpsizleþti,güneþe taparken aya inanýyoruz dedi.. Dudaklara inandý.. Dudaklardan dökülenlere ve Ruhunda mühürlenmiþ kapýlar ardýndakilere inandý.. Ve insan haysiyet kavramýný yüreðinden çýkardý.. Artýk ruhu kalLeþçe savaþmaya çalýþtý, Ele geçirebildikleri þehvet,para,kötülük ve dünyaydý.. Ve insan aldanamadý.. Onlarýn deðildi bu dünya Þeytana inandý.. Lakin özgürlüðü elinden kaydý.. Kalbi vardý avuç içi kadar.. Kalbi de sonsuzluða kanat açtý.. Sosyal Medyada Paylaşın:
Enanur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.