resmetmeyi severim kalem tutmayý, kelimelerle sohbet etmeyi de… aðlamayý da severim bilmem, belki gözyaþýmýn sonsuz bir deryadan yine sonsuz bir derya ya akýp gitmesidir beni ona baðlayan
derya demiþken, kova kova su taþýdýðým minik göllerin kývrýlan ýrmaklarýný da çok severim
küçük yeþil gözleri, ufacýk bakýþlarý, avucumun içine býrakýlan yumuþacýk sevgileri de severim
yalnýzlýðýn korkusundan uzak, çoðul bir sevdanýn çok kalabalýk zamirleri ile yumak yumak olmuþ kýrmýzý yanaklarý da çok severim
günahsýz teninden süzülüp, kuruyarak iz býrakan gözyaþýný öyle özlemle severim ki..
uyandýðýnda o en menfaatsiz masum bakýþlarý ile “annem nerde” diyen çocuklarý daha çok severim…
çocuklar, çocuklar, çocuklar yine çocuklar illa çocuklar bizim olan çocuklar sizin olan çocuklar güneþin, yerin, topraðýn göðün, yüreðin çocuklarý merhaba merhaba...
11 AÐUSTOS 2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Maria Zafer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.