Bir Adım İleri

kargalarla arkadaþlýðým ayaklarýmdaki kar suyunda
kuru gömleðin üstünde kol yerlerinden yýrtýk ceketim
duman rengi bir kalabalýða teslim kent kendi halinde
yalnýzlýðý hep yeni öðreniyorumda kalýyor bilincim
sensizlikten öte bir adým ileri gidemiyorum...

akþam balýðý çýkardý tablaya gözleri hayata hevesli
gözlerini kýskandýðým sadece balýk mýydý ki behey yavrum
nerde ölü bir aný çaksam duvarýna yüreðimin senin gözlerin
kýyýya yakýn kýþ teknelerinin gri kayalýklarý okþayan kirli aðlarýnda
sabahýn körü
uzunca uykusuzum
yamalý çoraplarým kadar samimi okþuyorsun arsýz ilkgençlik düþlerimi
hangi kenti terk edersem edeyim ardýmda kendi yalnýzlýðým
ve sensizlikten baþka bir þey yok her terk ediþte yanýma aldýðým...

harbiden kasaba bunalýmlarýyla geldi tüm çöküþler
duyarsýzlaþarak açýlan kitaplarýn sayfalarýnda
suçlu çaresizliklerde
keskin bir mevsim geçiþinde gizlice ölmeliyim diyorum
hayata o kadar yabancý ve uzak bir anda
seni masumca düþünmelerimi incitmemek için
ama ölmeliyim
utanmalý tüm intiharlar
öyle ki zamanlý ölmeliyim...

kaðan iþçen
Sosyal Medyada Paylaşın: