hiçe sayýp
gözüme vurmuþ uykuyu
ortasýnda gecenin
seni dinliyorum
ýlýk ýlýk akýyor sessizliðin odama
biraz daha açýyorum melodisini
sensizliðin
güz süzülüyor penceremden içeri
sesini kokluyorum
buram buram
kanýyorum
gözlerin geliyor aklýma
hüzne sarmýþ kestane rengi
ellerin dolanýyor tenimde
üþüyorum
karanlýk ruhuma deðdikçe
kendime çekiyorum dizlerimi
hiç doðmamýþ bir bebek gibi
bir ses dökülüyor dudaklarýmdan
anne
saçlarýný bana yorgan etsene
uyuyorum
ýpýslak
kendimle
atilla güler