Hüzün ellerden taþar, gözlere bulaþýr
Neden hep tetiktedir, insafsýz rüyalar
Bir silah sesi patlar, yürek ortasýnda
Gül kendi aleminde, kendi sefasýnda.
Kanamaz kuþtüyünde bir yudum damladýr
Gâh uçar bilinmeze, gâh uyumaktadýr
Bir rüzgâr eser bazen, sel olur serinlik
Kendine ateþ yakar, göz olur derinlik.
Ýþte beklenen andýr, kendini yakar lav
Bekçinin görevidir, incecik ses, hav hav
Dua yükselir göðe, yaðmurlarca sayý
Yürek düþer yüreðe, umut kabadayý.
Yapýþýrken kum rengi, istek boyun eðer
Elmas gibi parlayan, elmaslara deðer
Podyumlara asýlý mankenlerden güzel
Konur ulaþýlmaza, pamuklaþmýþ bir el.
Sonra, baþ tekrar baþtýr, hüzün selamlaþýr
Göz, diðerine bakar, birlikte aðlaþýr
Zaman sessizce inler yoluna giderken
Aþk gözyaþýna yatar, hicran “ At bin! ” derken.
Turgut Uzdu