Kendimi mahkûm etmiþtim hayallerime Beni taþýrdý bütün yalnýzlýklar Dal kýmýldamazdý baharlarýmda Maviyi unutmuþtu gökyüzü Gözyaþý rengindeydi damlalar Gönlüm gibiydi ellerim Olabildiðince soðuk Olabildiðince titrek Olabildiðince yalnýz
Gecelerin karasý dostumdu þafaklara kadar Güneþ yalnýzlýðý dolardý gözlerime sonra Yine üþürdü yanarken yüreðim
Mýsralara dökerdim sahipsiz hasretimi Seni beklerdim her yýldýz ýþýðýnda Gülümsemeni görürdü beynim Kulaklarým kahkahalarýný Ve ben hep kaçardým Kendimden mi senden mi Bilinmeyen bir denklemdi bu Tek kaçýþ yerim Tek kurtuluþum uykuydu
Suskunluðumu haykýrýrdým her sokak baþýnda Ben hep bana kalýrdým Sen seni bilmezken mýsralarýma girdin Hülyalarým oldun gözüm açýk Adýný köþe bucak sakladým Sen varsýn ya Ýnan, inan yüreðimi hatýrladým…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Turgut GÜLER UZDU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.