can yanıkları..

niþan alacakmýþ gibi
dizdi
boþ þiþeleri
duvarýn saðlam kalmýþ
tuðlalarý
üstüne..

þimdi
yýkýl git,
dedi
boþ olsa da þiþeler
duruyor
durduðu yerde
sen
yýkýl,
git..

sensizlik
boþ bir þiþeye
çevirse de varlýðýmý
yýkýlsam da
kýrýlsam da
durduðum yerde
sen
çekil git,
düþünmeden..
varlýðýn
zuldür
varlýðýma...

yeri yurdu
vataný yoktu
kimsesizliðin
sefaletin
kadýnlýðýn..

uzarken
düþünceleri
gecenin karanlýðýnda
kimsesizliðin
gölgesini gördü
boyasý çoktan dökülmüþ
duvarlarda..

bir gürültüyle
kýrýlýrken
saðlam kalmýþlar
kine
öfkeye bulanmýþ
bir ses..
sonrasý zindan,diyordu
sana
sonrasý
zindan..

can yanýklarýnýn
sýzýsýný
duyarken
inceden ince
can kýrýklarý
batarken yüreðine
bazan bir aðýt
dökülüyordu
dilinden
bazan bir dize
yada
hece..

’öze gelmeyen
gelmezmiþ söze..’

16/08/2011
ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın: