hebil

küçük sarý hüzün rengi çiçekleri
kara salkým salkým üzümleri
gözyaþýna durmuþ...
dere içlerinin kuytuluklarýnda söylenen
bir içli türküdür hebil...

mevsim kýþsa
hele bir de kar yaðmýþsa diz boyu
bir baþka aðýt duyulur
yapraklarýndan.

ve bir çýnar..
tüm ihtiþamýyla kollarýný semaya açmýþ
el el yapraklarý

hebil dört mevsim
besler çýnarý.
giydirir koca gövdeye
bir yeþil elbise
yüreðiyle.
bazan üþür...
bazan ýslanýr...
bazan yanar kor ateþlerde,
koca gövdeye sarýlan dallarý.

dere kenarlarýnda
koyunlarýný otlatan
çobanlar bilir en çok
hebille çýnarýn hikayesini.

çýnar...
bir yiðit delikanlý
güçlü kuvvetli.
mert olanlara ne kadar açýksa eli
namerde bükülmez bileði
eðilmez baþý.
yürekse yürek...
ne insan vardýr içine sýðmayacak
ne insancýk.
seveni de boldur,
dinleyip akýl alaný da...

hebil
toprak rengi saçlarýnýn kývrýmlarýnda gizler
anasýzlýðýndan gelen hüznü
zeytin yeþili gözleriyle içer
doðan günün türküsünü.


hebil,
yüzünü çýnara dönüp
her sabah bir türkü tutturur;
’bir ay doðar ilk akþamdan geceden
þavký vurur pencereden bacadan
daðlar kýþ imiþ
yolcum üþümüþ...’

bir gökçe kuþun kanadýnda gelir sevda
konar çýnarýn dalýna.

çýnar daha bir dal verir,
daha bir el verir
gökyüzüne...

hoyrattýr zaman
çýðlar yuvarlanýr tepelerden
tutulur sevda yollarý ilk akþamdan
ve...
vurulur hebil yapraklarýndan.

güneþ dupduruyken gökte
rüzgar kovarken hüzün bulutlarýný,
gelir tüm kederler
çýnarýn gövdesini mülk tutar...
kemirir binlerce kurt gibi içten içe
bu koca yiðit mert delikanlýyý.

iþte o gün
bir hebil yeþerir
çýnarýn nemli topraðýnda...
ne güneþ ister
ne buluttan nem alýr
kendi yüreðiyle
kendi gözyaþýyla
sarýp sarmalar ulu çýnarý...

30/06/2010
ödemiþ



Sosyal Medyada Paylaşın: