Avucumdaki kuþ tüyünde kaldý gözlerim, Ne kadar narin, Ne kadar kararsýz, Ne kadar vatansýz… Koptuðu varlýðýndan uzak Candan uzak Varlýðý bir düþ, Yokluðu derin… Vardý yoktu olanlar gibi, Bükülü kaldý öylece… Sahipsiz…
Ne mezar taþý Ne bir vasiyet Ne bir salâ Uzaklaþtýramaz onu benliðimden…
“Ölü” denilmiþ varlýðýnýz, Gülümser bize görünmeden “Unutmayýn yaþadýklarýmýzý” der sessizce…
Bilmezler vakitli vakitsiz gidenler, Gönderilenler, Çaðrýlanlar… Arkalarýnda mutluluk býrakmazlar… Hep bir hüzün Hep beklenti Hep hayal yapraklarý arasýnda kalan Kýrýk dökük yaþanmýþlýklar Ve ölüme isyan…
Düþünme molasýna çýktýðýnda gönüller, Sýkar da yumruklarýný Batýrýrken týrnaklarýný etlerine, “Neden!” diye diye isyan ederler sessizce Bu dönüþsüz sefere Ve göremeden ruhlarýn gözyaþlarýný Vuslat düþüyle tüketirler sayýlý günlerini.
9.8.2011 SERAP DEMÝRTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın:
serap hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.