Yalnýzlýðý bir muska gibi boynuma asýp kaldýrýmlarý sýrtlanýp tüm ayak izlerini býçak darbesi gibi ciðerime saplayýp senden gidiyorum bu defa acýsýz ve belki ilk defa sýzýsýz...
duyamadýn hiç yokluðunda mezar sessizliðine bürünen gözlerimin çýðlýklarýný ama bunu duymalýsýn seni tanýdýðým gündeki gibi artýk müsait deðilim aþka
ve hani derler ya ’yalnýzlýk bir tek tanrýya yakýþýr’ sen sakýn inanma bak nasýl da güzel duruyor kollarýmda
yol vermiþken aklým duygularýma ve uçurum çiçekleri kesmeden önümü senden gitmeliyim akrep kavuþtu yelkovana an bu andýr vakit gitme vaktidir
cehenneme nispet eden aþkýmýn küllerini þehrin kanla karýþýk yaðan yaðmurlarýna döküp senden gidiyorum ama n’olur sen benden sakýn gitme...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep ERENLER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.