Nereye Kadar?

Geceleri bir odada yapayalnýz kaldýnýz mý hiç?
Kurdunuz mu siyah beyaz hayaller?
Ya da korku sardý mý yüreðinizi?
Ürperdiðiniz oldu mu uykunuzda?
Küçücük yavrunuz geldi mi aklýnýza?
Durmadan nefes alýp veren hali,
Göðüs kafesinin ardý ardýna inip kalkmasý geçti mi gözünüzün önünden?
Sað ayaðýný bir ok gibi uzatýp,
Sol ayaðýný karnýna doðru çekerek yatýþýný resimlediniz mi hayalinizde?
Bir baþýnýza, otel odasýnda yalnýzlýðýn derin anlamýna duçar oldunuz mu?
Yoksa baþýnýzý yastýða koyar koymaz;
Sevdiklerinizin yokluðunu hissetmeden uyuya mý kaldýnýz?
Niçin dünyadasýnýz o halde?
Öylesine bulu mu verdiniz kendinizi bu âlemde?
Hayal kurmayacaksanýz, rüya görmeyecekseniz ne iþiniz vardý?
Ne farkýnýz var bir cesetten?
Yiyorsunuz, içiyorsunuz, yürüyorsunuz, uyuyorsunuz, uyanýyorsunuz…
Kýzýyorsunuz bazen…
Akýl satýyorsunuz, salvolar atýyorsunuz.
Nefsinize uyan ne varsa hepsini yapýyorsunuz.
Her sabah evden çýkýp, geliyorsunuz ya gerisin geri…
Garantiniz var.
Yarýn yine aynýsý olacak, öbür gün de, sonrasýnda da…
Öyle mi?
Senediniz var bu dünyada ebediyen kalmaya…
Sözleþmeniz var…
“Bu makine ebediyen týktýr týkýr çalýþacak nasýlsa…”
Sýradan bir þeysiniz iþte…
Öylesiniz?
Gamlanmadan, duygulanmadan, düþünmeden, aðlamadan,
Gülümsemeden, sevmeden, ürpermeden, korkmadan, utanmadan,
Hâsýlý insanlýðýn gereðini yapmadan yaþamak…
Bu yaþamak mýdýr sizce?
Her duyduðunuza inanývermek, yargýlamak, mahkûm etmek…
Durmadan suç üretmek, suçlu aramak…
Herkese dokunmak, kendinize dokundurmamak, dokunmamak, alýnmamak, aldýrmamak…
Her güzelliði kendinizden, kötülüðü baþkalarýndan bilmek…
Baþýnýz dik, maðrur, yaratýcý…
Omuzlarda palto, kollar hafif kavisli, yürü babam yürü…
Öylesiniz, öyleden de ötesiniz.
Öyleyiz, öyleden de öteyiz.
Nereye kadar?
Evet, nereye kadar?


Sosyal Medyada Paylaşın: