yaþlanmýþ, yirmi ylllýk bir aný
deliliðimin çok
aklýmýn yok olduðu zamaný
baþtan sona mý, sondan baþa mý
bilemiyorum nedir iþin doðrusu;
ey anýlar, insafýnýz kurusun
tek ben miyim þimdi
þehvetli seviþmelerin suçlusu?
o gün iþte gün boyu dere tepe gezdik
akþam Ulupýnar’da alabalýk yedik
saz çalýp türkü söyledik…
geldi çattý gece yarýsý, sevdayla esrik
toprak kokuyor tenim,
avuçlarýmda bir terzi
ne bileyim iþte, kumaþýný bulunca
ölçü bile almadan provasýz giysi dikti bana…
ben ona dünden, o bana gönülden razý
þehvetin kasýrgasý aðýr
gecenin dibinde, derin uykularda millet
herkes düþlerinde saðýr,
uzanýverdik yere boylu boyunca
kaldýk koyun koyuna, kalktýk doyunca…
ne mevsim bahar
ne yerde yeþil yonca,
delikanlý deminde yaz;
gecenin yarýsýnda bile
kavurucu bir sýcak
yakýcý deli poyraz...
tenimizde bir yandan kuzey
bir yandan güney rüzgârlarý eser
yerde çakýl, yerde diken
nerede akýl; bizdik uçup giden
seviþmek ancak sýcaðý keser
ikimizdik toz duman savrulup yiten…
...
bilmiyorum o gece
diken battý mý tenine,
batttýysa da say gül yerine…
...
ya o gece ansýzýn havlasaydý
seviþtiðimiz bahçenin köpeði
uyansaydý evin sahibi,
domuza doðrultur gibi doðrultsaydý
karaltýmýza tüfeði,
geleceði varmýþ baþýmýza derdik;
düþünseydin be adam yere yatmadan
elin topraðýný sürüp gece yarýsý
tarlasýna tohum atmadan…
þehvet bu; þehvet çýlgýnlýk
ne korku ne seviþmeden yýlgýnlýk…
Þaban AKTAÞ
03.02.2010