Anneme

Ucunda býrakmýþsýn izmariti
Kül tablasýnýn yine.
Yine ellerinden sarkmýþ acýlarýn,
Damlamýþ her yere!
Duman altý olmuþ odalar
Duman altý;
Yüreðin gibi anne.
Yokluklara öyle alýþmýþ gibi bedenin
Varlýða tahammül edemiyor artýk.
Oysa ellerinde hala biraz mutluluk var!
Yoksulluk kader deðil ki
Alnýnda yazsýn caným annem;
Aðlama!
Aynaya da çok bakma öyle
‘Suçum günahým ne?’ diye.
Kaç suçsuz göçüverdi bu dünyadan,
Kaç günahsýz hatýrla
Boþ yere…
Çöz artýk bileklerini,
Kurtar gözyaþlarýndan gözlerini
Gözlerimi al anne!
Uçurumun kenarýna býraktýðýn yüreðini de al oradan,
Orada unutma sakýn!
Zaten gülümsemeleri býrakmýþsýn,
Çoktan vazgeçmiþsin tebessümlerden.
Ne kadar uzak kalsa da acýlar,
Sen hep geçmiþsin kederler köprüsünden!

Yanýnda býrakmýþsýn efkarýný
Gözyaþlarýnýn yine.
Yine damlamýþ anýlarýn,
Dökülmüþ her yere!
Karabasan olmuþ geceler,
Karabasan rüyalar anne.
Uykusuzluða öyle alýþmýþ ki gözlerin
Kapatmaya tahammülü yok artýk.
Oysa kaç gecedir sancýsý yok mu ciðerlerinde
Bu anlamsýz düþlerin?
Hayal kurmayý da mý býraktýn anne?
Hani özlemlerin nerede?
Düþlerimi sardým tüm gülüþlerime,
Düþlerimi al anne!

Cebinde býrakmýþsýn güzelliklerini hayatýn,
Kara kederlere inat beyaz ceketinin cebinde!
Ve yine yaðmur yaðmýþ gözlerine
Hiç kirletmemiþsin evi;
Atmýþsýn içine…








Sosyal Medyada Paylaşın: