EVSİZ KİMSESİZ

bakýmsýz,her yeri kir içinde
üzerinde yýrtýk pýrtýk elbiseler
kýrýlmýþ sokak baþýna çaresiz
belliki çocuk evsiz kimsesiz

gözlerinde gülümseme hüzünlü
boynu bükük, gözleri aðlamaklý
bakar yoldan geçen kadýnlara
iç çekerek, annem olsa diye
düþler kurar gördüðü erkeðe
babam da böylemidir der içten

sokaktan geçerken bakýmlý bir çocuk
annesinin kendini beklediðini düþünür
sanki ailesi varmýþ gibi yüreði bükülür
sessizce gözlerinden yaþlar dökülür
kimsesizliðne iþte o an üzülür

parka gider adýmlarý, uzanýr banka
düþler kurar kendini koyar konaða
hahayl eder sarýlýrken annesine
babasý uzatýr düþünde iri bir çilota
bayram sabahýnda ütülü elbiseler
giyer boyalý ayakkabýlarý altýna
koþarken oynamak için akranlarýyla
ilerdeki kocaman lunaparka

birden bir el yapýþýr omzuna acýmasýz
çeker geri, iter bir kenara hoyratça
aþaðýlayýcý bakýþlar bezenmiþ gözler
iðrenerek bakar gözlerine
içi yanar, gözleri yaþ dolar
anýmsar kimsesiz, evsiz olduðunu

fazlalýk hisseder kendini dünyada
büker boynunu sokulur çöp arasýnda
soðuktan üþümeyen yaralý yüreði
donar ayaz kesmiþ gibi sahipsizliðine
Ý. TÜRKMEN
Sosyal Medyada Paylaşın: