SON bakış

gittiði yere götüren bir tren...
manzara: bozkýr; sonsuzluða uzanmakta...
tren camýnda yansýmalarýn arasýnda görünür...
tek bir aðaçtýr o...tek hayat belirtisi...
artýk en sevgili sonsuza dek uzakta...
küçülerek kayboluyor ufukta...
belki bir gün hayali bile silinecek...
vefa etmeyene vefa etmeyecek hafýzam...
yalnýz kalacaðým bu son duraðý belirsiz trende...
oysa korkuyorum yokluðunda doðan güneþten bile...

sen kýrk daðýn yedi ýrmaðýn iki denizin ardýndaki..
yoksa sende mi karýþtýn bozkýra?
hangi it dinlenir gölgende?
hangi kuzguna mesken oldun?
hangi baltalar bilenmekte servi bedenin için?
hangi kuduzlar aðzýnýn suyu akarak gözlüyor?
hangi akbaba düþmeni beklemekte?
sen bilmiyorsun...
sen öyle pervasýz öyle safça...
bilmiyorsun ne hesaplar dönüyor...
güzelliðin tutuyor hayatýn acýmasýzlýðýný...
bilmiyorsun...
ve þimdi yüz daðýn ardýna gitsen..
iki deniz iki okyanus olsa..
yedi ýrmak yedi koldan kuþatsa... yinede
bulurum seni...
dolaþýr dað dað, ova ova...
varsýn þimdi ben bir yanda saklý olayým
sen benden uzak...
bir gün bu tren tersine döner...
Sosyal Medyada Paylaşın: