ELLERİMLE ÇEKTİM KARANLIĞI ÜSTÜME

Gündüzde geceyi yaþatýnca fikirler
Ellerimle çektim karanlýðý üstüme.

Mavi denizlerin beyaz yelkenlisi
Kir tutmuþ,
Yükü katran, zift...
Rotasý yeþil adadan sapmýþ
Tanlar gurublara boyalý,
Korsanýn baðlý gözüyle bakýlýr ufka,
Küllenir fidanlar barut fýçýlarýyla.
Nerede söylenilen aydýnlýk?
Böyle yaþanýrken bu hayat
Neden gem vurayým karanlýða uzanan ellerime?

Maskeli yüzlerimiz, hangimiz biziz?
Tuttuðumuþ hançer, neþter; dokunduðumuz tetik,
Ölümüne susamýþlýk, kaç candan kanlý kadeh?
Balýk hangi suda boðulur,
Hangi diþe meze
Yaþamak davasýnda yorgun düþenlerimiz?

Kaldý mý hayali gözyaþýyla temizlenen Leylalar?
Iþýklý þehirlerin kirli temizliðinde
Mecnunluk davasýyla leke sürülür aþka.
Çöllerden kanlý yaþlar...
Daðlardan hýçkýrýklar gelir kulaklarýma.

Eller pusulasýz uzanýr hayatlara,
Acýmak
Acýnmak idrakinde avcýnýn.
Yanlýþ sýðýnak!
Sorgu sandalyesidir sokaklar,
Ýki yüz yirmi volt þiddetle saldýrý yüreklere
Çaresiz uzun saçlarýn idam sehpasýdýr yaþamak.
Ve ben,
Yanmaya yüz tutmuþ bedenlere
soluðu kesik bekçi,
Ne yapayým çaresiz elleri uzanan insanlara.

Belki,
Uzansak güneþe yok olma pahasýna,
Uzak zamandan yakýn
Bir alþafakta çalýnýr kapý,
Gelir bir yaþanmamýþlýk
ÇÝRKÝNSÝZ, ÇÝRKEFSÝZ yaþanmaya
Sosyal Medyada Paylaşın: