Meðer ben yaþamýyormuþum; ne esen rüzgardan, ne yaðan yaðmurdan, ne de geçen mevsimlerden, hiç habersizmiþim. Bir düþteymiþim; yaþadýðýmý sanýyormuþum, ne yuvasý bozulan kuþtan, ne annesiz kalan yavrudan, ne de günahsýzlardan haberim varmýþ. Acýlar düþmeye baþlayýnca yüreðime; anladým ki her günün gecesinde, caný yanarmýþ insanlarýn, kimi ekmek bulamazken evine, kimi de etini satarmýþ, fedakarlýðýn ötesinde. Etrafýmda öyle þeyler yaþanmýþ ki! Ben yaþadýðýmý sanmýþým, meðer yaþamýyormuþum, geçen boþ yýllarým, benim umutsuz yorgunluklarým. Geçte olsa yaþadýðýný anlamak; canýn yanmasýymýþ, gözünde yaþlarmýþ, tene deðerken kahpe kurþun, bunun ötesinde tükenmiþlik, sözün bittiði yaþammýþ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
fatmahasbioglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.