Bir yalnýzlýk feryadý bu. Kimselerin olmadýðý bir etraf Ve gündüze hasret bir yaþam... Her gecenin bir sabahý vardýr derler hani ya, Ýþte yok öyle bir inanç Yok öyle bir umut yüreðimde. Kulaklarýmý týkýyorum Sessizliðin sesini duymamak için.
Umutsuz bir yürek Ve mahzun bir kalp. Henüz genç bir yaþama ait ben. Evet... Bütün bu tanýmlar kendi hayatýmdan eserler. Yanýmda kimseleri göremiyorum Elimi tutan, Bana ’gel ben varým’ diyen... Etrafta hiçbir çare göremiyor gözlerim.
Kalp deðil mi bu? Bir yüreðe hapis olan, Herþeyde o yüreðe umutlu gözlerle bakan. Ve beklediðinde onu çaresizlikte...
Ýki yürek bir olmuþ belki Ama hep birileri, Demir parmaklýklar vuruyor iki el arasýna.
Yine yalnýzlýk Ve gör... Ýþte yine yalnýzlýk.
Yani þu garip gönlüm Ne çare tanýyabilmiþ Ne umut nede mutluluk...
O hep yalnýzlýðýn ardýnda Sadece sevdiðine baka kalmýþ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sevde Aydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.