altın kalem

her sabýr taþlý yolu
son diye/..
soluðumda tutuyordum..

acul kaygýlarda bozuldu dengem..
anka kanadýnda idi gün bitimi..
yetiþti,
iyi saatlerin meleði;
vedaya sarýlý ukde çiçeðinden,
kopardý ruhhalimi/

tümcelerimi kucaklýyordu çatalaðýz belleði
naçizaneme kýrýlsa da pür gamdan silüeti
anlatmalýydým giz süren yýlan hikâyeyi...

o gün dü..
yetimlere itilip,dördüncüye sýðýnmýþ
iliklenmiþ endiþeye,güz kurusu perþembe;

’’ihtimal ki son buluþma diye yazmamýþtý/turuncuya
ölümün sesi düþüyordu ýslak kaldýrýma
gecenin yaþlý çýðlýðýnýn ellerinde terk etti sahili’’...

bu..

intihal deðil/
silik bir tahrif izi karasý
o giderken
donmuþ yürek kopyasý/dýr..

yaramý kanýrtan günlerin heyelanýnda kalmýþ bir yýldý geçen/aradan
sevdanýn ipeksi kanatlarý tutmuþtu yalnýzlýðýmdan/býkmadan..

biliyordum..
hiç sevmemiþti aslýnda..
varsýl bir gölge oturuyordu gönül tahtýnda..

parlak bir gecenin düþ göçüðünde bulduðum altýn kalemi verecektim..

tahmin edememiþ..
hatta unutmuþ beni..
irkilmiþti gördüðünde..
öte bir yabancýnýndý uzanan eli
belki de zararlý biri..

istemiyorum.! dedi..

titriyordu üzüntüm ve mavi damlalý kalem..

diþleriyle çiðnedi iyi niyetimi,
gözlerimden mil gibi çekti aldý görüntüsünü...

Sosyal Medyada Paylaşın: