bir çocuğun ipiyle indim yalnızlığa

çözülmemiþ çilelerden..
bir ’ben’ konmuþtu çocuk kucaðýma/

upuzun bir ipmiþ yalnýzlýk..

gökyüzü metaforuna baðlandým
çektim çekeledim renkli uçurtmalarý
sarýldým boynuna düþerken umutlarýmýn..

kan kýrmýzý akýyordu hayat..

sevda kuyruðunda gördüm ipsiz palyaçomu
elinden kaymýþ aný olacaklarým/..güldüm..
göz yaþýmý tutuyordu hüzün cambazý..

çevrildim kaytanlý kabaralý topaçlarda..
kandýrdým karanlýðý
yazý ve turalarla..
günýþýðýyla boyadým her geceyi..

ip atladým engelsiz koþularda
yetiþemedim nefesine sergüzeþtin
takýldýðým gölgesine tutundum
çocuksu aþkýmýn iplerinin ..

uzun bir yoldu ve..ortada kuyu vardý..

bir kenarýnda
adam asmaca oynuyordu kaðýt kalem
baþlýyordu yorgunluk..
çekti ipimi
içimdeki çocuk
incecik bürümcük
ilmeðin ucundaymýþ
yalnýzlýk..sonunda bir göçük
altýnda
sessizce duruyordu

hiçlik..

Sosyal Medyada Paylaşın: