MUNÂCAAT

Vuslat aþkýyla yanýp ümit baðladým Sana,
Zorlu hayat yolunda beklerken o müjdeni,
Duymak için geldiðim þu kirlenmiþ cihana,
Yok’ta Var’ýný seçip tasdik eyledim seni…

Uzun minarelerde senin adýný duydum,
Karmaþýk duygularla her gün kapýna vardým.
Fatihâ’yý, Ýhlâs’ý doðru-yanlýþ okudum,
Rahmetine sýðýndým, affýmýza yalvardým…

Suda, kuþta, rüzgârda varlýðýný duyunca,
Çýlgýnca ‘iþte buldum, buldum’ diye sevinsem.
Kapýp baðrýma bassam, hayatýmýn boyunca
Saklasam ‘sevdiðime erdim!’ diye övünsem…

Bir þekil veremedim o tertemiz adýna,
Hayâller zincirinde ve rüyada uðraþtým.
Derviþ olsam da kanmam ýþýðýnýn tadýna,
Eridim varlýðýnda, hilkât sýrrýný aþtým..

Ve tövbeyle yoluna düþtüm, her gün dolaþtým,
Döndüm kendi kalbime dinledim feryadýmý.
Benliðimden sýyrýldým, varlýðýna ulaþtým,
Temizler misin Rabbim þu kirlenen adýmý?..

( Türk Yurdu Dergisi; Aðustos-1965)
( Vuslat Türküsü ’nden)



Sosyal Medyada Paylaşın: