Karadut
Ben seçmedim bu ekþi tadý
Bu arka bahçeyi
Ve bu göðü
Topraktaki uykum son buldu bir gün
Ve bir göl ýrmaða dönüþtü.
Baþýmý uzattýðýmda yerden,
Yükseleceðim sanýyordum
Yükseleceðim ve mavi bir denizde
Kaybolacaðým.
Bilmiyordum dünyanýn yasalarýný.
Rüzgarýn her zaman dost olmadýðýný gördüm,
Yere düþen yapraklarý, çürümeyi,
Ve rüzgarýn götürdüklerini.
Dallarýmý kesen adamlarý,
Susuzluðu gördüm.
Pyramus ve Thisbe de bilmiyordu
Bu dünyayý. Aþkýn iksiriyle
Yüzgeçlerine ve kanatlarýna kavuþtular
Ýki kiþilik mavi bir sonsuzluktu evren.
Ateþin içinden geçtiler zarar görmeden.
Yer varsa onlar içindi.
Sandýlar ki, iksir korur kendilerini yerin
Tahrip edilmiþ yüzündeki kötülüklerden,
Ve kendilerinden.
Onlar ki, yanýlmak sanatýnýn ustasý,
Ýki deli ressamdý sadece
Kanlarýyla boyadýlar bir aðacý.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.