Bu son mektubum sana Bu son, caným ana. Birazdan öleceðim Bir çýnar gibi Kaskatý düþeceðim Kara topraða deðil ama Yemiþi bembeyaz kar olan Büyük bir tarlaya.
Evet þu an, ana Bir çýnar gibiyim Cýlýz ateþ etrafýnda Onlarca neferden bir orman Ýçlerinde kesime hazýr -Öðle ulu, mulu da deðil- Sýska, çelimsiz bir çýnar.
Donuyorum ana Aþaðýdan yukarýya Ayaktan, ta baþa. Birazdan hissiz kalacak Kalem tutan elim Ve nihayet bulacak Okuyacaðýn mektup Nihayet bulacak Yirmi yýllýk hayat.
En çok, neyi özledim? Biliyor musun ana? Tabi senden, bacýmdan sonra. Memleketi, Kýrkaðacý, Kavunun tadýný. Ha bir de Sacdaki gözlemenin Mis gibi kokusunu.
Güneþ baba, güneþ baba! Gönder ýþýðýný dünyaya Erit n’olur karý Isýt biraz parmaðýmý n’olur.
Nerdesin düþman? Çýk karþýma. At bana kurþun, At bana gülle. Bitsin artýk Bu beter sessizlik.
Düþman , þu an Ne ermeni, ne de rus. Ne de diðerleri. En büyük düþman Fanilamýn içindeki bit, Gözlerimi kamaþtýran kar, Parmaklarýmý donduran ayaz. Ýþte bunlar En büyük düþman.
Al canýmý artýk Azrail Nefesinle üfle bana Önce ayaklarýma Sonra ellerime En sonra da yüzüme. Senden küçük bir ricam, Biraz sýcak olsun, -Hiç olmazsa ýlýk- Yüzüme üfüreceðin o uzun, büyük nefes.
Sosyal Medyada Paylaşın:
erhanbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.