Dinle Bak Gönül Çiçeklerim Ağlıyor

Ben uzaklarý sevdim, hep uzaklarý
Olmazlarý, çölde açan çiçekleri,
Gölgelerin ayak izlerini
Ve kalbinin asaletinde sevgiyi yüceltenleri sevdim...
Acýya yüz vermeden rüzgara çýðlýk atanlarý
Aðlayýp, aðlatanlarý...

Ay ve yýldýzlarýn kucaklaþtýðý gecede
Kýrýk-dökük kelimelerle þiir yazanlarý, yazdýranlarý
Bir de merdivensiz güneþe çýkanlarý sevdim...

Evet sen;
Sen ki, ayrýcalýklý bakýþlarýnda
Sýrlarýmýn tercümaný, umudun habercisi,
Solan güneþin altýn yüzünde
Tam da mevsimin ortasýnda
Geliþin, selam veriþin niye?

Sorsam sana:
Var mý benden yana bir iç çekiþ
Ve dokunsam gönül teline, sevmekten söz etsem,
Desem ki ey yar,
Hangi þehre düþerse yolun benden sonra,
Hangi sevda þiiri okunursa kulaðýna
Unut söylediklerimi,
Umursama kimim ben...
Belki delicesine yaðan yaðmurla
Yolunu kaybeden bir yolcu,
Belki de kýrýlan þemsiyenin altýnda
Kuruyan bir kaç damla gözyaþý
Ya da yeni bir güneþin doðumuna dek
Bekleyecek yaralý bir kalp! ..

Yaðmur gözlerin ne derdi acaba?

Ama bilmelisin ki;
Zordur çaðrýlara kapalý bir yürekte
Umuda yolculuk, vuslata þarkýlar söylemek,
Uyutulan bir gönülde gözleri uyanýk tutmak
Aþk dolu bakýþlarla sevdaya kucak açmak...

Dinle bak gönül çiçeklerim aðlýyor,
Can çekiþen koskocaman bir hiç bile
Yýrtarak karanlýðý yeniden doðuyor
Yeniden, hep yeniden! ..


Rukiye Çelik
30.04.2008/Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: