ne yol biter ne hasret
gün batýmýnda çöker üstüme
tarla kuþlarýnýn ötüþüyle
bozkýr hüznünde gurbet...
bir gözüm yola düþer
biri ardýma bakar,
mevsim yine o mevsim
dal boyunda ilkbahar...
her türden çiçek, rengârenk
tende solup, sende açar...
bir yalnýzlýk türküsüdür
iðne ucunda aþýlamaz engel
hep ayný çizgide hüzün
s’nin kuyruðuna takýlan çengel...
ateþ yüklü bir damla düþer
daðlarýn ardýna s/iner güneþ
yalnýzlýðým çakmak çakar
kuruyan otlarý sarar ateþ...
gül hüznüdür güneþi deviren
ay yüzünde ýþ’ký aþka çeviren...
Þaban AKTAÞ
07.07.1997- EÐÝRDÝR
(agss)