romancının şiiri

zamanýn hýzýna yetiþemiyor sözcüklerim
parmaðýmdaki iz kaybolalý çok oldu
elim kalem tutmuyor artýk
düþlerim bile flu

yeni romanlar çýkýyor, görüyorum raflarda
uzanýp okuyasým gelmiyor
gazete sayfalarýnda týfýl yazarlar sonra
çok mu kibirliyim ne

Allahtan oðuz atay var da gülüyorum biraz
kendime gülüyorum çaktýrmadan aslýnda
annem ne de çok özlemiþtir þimdi
sahi, ben niye buradayým

okumak için gelmiþtim dimi
yok yok, onlar okumak için gelmiþlerdi
okudular ve gittiler
ben yazmaya geldim buraya

her düþünen mecbur buna
yaþanacak bu bohem hayat
alýþmýþsýn bi kere, düþünmeden de olmaz
düþünürsün hiç olmaz.

çünkü huzur tanpýnar’ýn satýrlarýnda kaldý
sonrasýnda karýþtý her þey
dostoyevski, freud, camus falan derken; fakat,
nietzsche’ye hiç bulaþmayacaktým

olan oldu, yapacak birþey yok
eðip baþýmý usul usul yazýcam þimdi
yazdýkça çürütücem kendimi
okuyanlar da çürüyecek ama

kafam çok doldu bu gece
iyisi mi ben roman yazayým
yoksa siz þair mi sandýnýz beni
haksýz da sayýlmazsýnýz gerçi

bildiklerimi bilmeseydim keþke
o zaman mutlu olurdum belki
pek biþey bildiðim de yok hani
ukalayým dimi biraz

ben istemedim ki bu hayatý
istedim de bu deðildi umduðum, her neyse
hiç kimse böyle olsun istemez
ama bazen böyle olur.







Sosyal Medyada Paylaşın: