diyemedim!..

bugün bir tanýdýk geldi yanýma
güller açýyordu yüzünde
gözleri çakmak çakmak
gülüþlerinde memleketim vardý
hýçkýrýklarým düðümlendi
diyemedim
ülkeme gidemediðimi
oysa o anlatýrken bana ülkemi
nefesinde ülkemin meltemleri vardý
yeniden hayat buldum
soramadým
yeditepeye gidip gitmediðini
boðazýn ben kokan maviliðinde
yelkenlere el salladýðýný
ya da,
eminönünden geçerken
balýk ekmek teknelerinden
nefsine dizginler vurabildiðini
diyemedim!
dinledim suskunluðumun bilincinde
biraz daha lafa tuttum
bahane cümleciklerimle
memleketimin kokularý sinsin
bedenimin her noktasýna
aksýn berraklýðýnda nurlarý
’ben çakýlý kaldým gurbette be gardaþ’
diyemedim!
sevdalýmýn yollarda kalan
bana hasret bakýþlarý
günlerce sürdü arayýþlarý
diyemedim!..
o anlattý memleketimi
ben aðýtlarýmý gömdüm yüreðime
özlem bir deðil ki
dolup taþtým, hissettirmedim
sadece
’gel gardaþ seni vataným diye kucaklýyayým’
gök gürültüsünde
þimþekler peþi sýra çakarken
yaðmurlara gözyaþlarým
eþlik etti...

Aahh vataným, ey sevdalým sizlersiz yaþamak bana ölümdür!..




Sosyal Medyada Paylaşın: