kavgam çocukluðumla deðil;
derdim o kent.
büyüyüþümü
gözlerinde asfalt grisi bir ölümle izleyen
bakýþlarý annemin.
ki ankara her daim asfalt koktu burnuma.
akdeniz caddesinde
umuda döndürdüðüm pedallar
ki bir kýz çocuðu hiçbir vakit
kederden daha hýzlý pedal çeviremez
bisikleti siyah olursa.
üzerime devrilen
uzun boylu binalardan olma...
þu devrik cümlelerim yüzünden
dik duramadý
üfleyince yýkýlýverdi þiir. okuyanýn baðrýna.
küçükesatlý yüncü dükkanýndan
Tanrý’nýn...
elleriyle alýp da verdiði kýrmýzý gençlik çilesi.
ki hâlâ çözememiþim;
bin yýl havada tutacak kadar derman...
olmadý hiç kimsemin solunda.
þimdi
ankara’ya yazýldý sanýrsanýz bu þiir;
mezarýnda kemiklerini
annemin.
sevincime açtýðý
o çok kýymetli deliklerini
babamýn.
ve kalemimin...
çok kanserli iliklerini sýzlatýrsýnýz
yapmayýn ... yapmayýn bunu ona
bu þiirde can kara.
JD
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.