İKİNCİ GÜN

Bugün sensiz ikinci günüm.
Haykýracak gücüm yok.
Yaprak hýþýrtýlarýnda kaybolan sesim,seni çaðýrýr.
Sonra umutlu-umutsuz bir bekleyiþ...
Baþýmda dönen kara kuþlarý sayarken ,
Düðümlenir boðazým.
Ve bugün ilk kez acýyý hissetttim.
Aðlamak istiyorum ama olmuyor!
Öyle ya, tüm gözyaþlarýmý ben ilk gün tükettim.
Kara kuþlar daha da çoðalýr.
Sanki saymam zor dönüþün uzun olsun istiyorlar.
Üzülürüm;
Küfrederim hepsine, sesimin yettiðince,
Koþarým oradan bir hýzla,
Koþarým,uzaklaþýrým.
Dizlerimin çözüldüðü yerde düþerim.
Anlarým ki , ben topraða hiç bu kadar yakýn deðildim.
Ama zayýf da olsa bir umut...
Sýkarým avcumdaki topraðý isyanýmý bilercesine,
Kalkarým.
En yakýnýmdaki bir bankta alýrým deniz kokulu soluðumu.
Karþýmda koyu bir mavilik...
Artýk o da huzur vermez olmuþ bana;
Hepsi bahaneydi,biliyordum.
Denize borçlu deðildim o huzuru;
Yalnýzca sana!
Güneþ batýyor;
Sensiz ikinci günüm de biterken,
Ben içimden bir þeyi daha kaybediyorum.
Ve, ben artýk seni, sensizliðimin ikinci gününde býrakýyorum.
Sen ise beni nerede býraktýðýný;
Asla bilmeyeceksin!
Sosyal Medyada Paylaşın: