Ümitler bitt mi, tükendi mi sence,
Hak hiç kahrolur mu sen kahrol deyince,
Ufkumuzu karartan bu yalancý gece,
Biter elbette þafak vakti gelince.
Tüm dalgalar toptan vursa da sahile,
Bir avuç kum alýr gerisi nafile,
Ezelden ebede bu eskimez kafile,
Varacaktýr hedefe vakti gelince.
Dökülse de bütün dünya, bütün beþer,
Milyonlar gelseler deðil üçer beþer,
Ey ümit sararma solma hep yeþer,
Açacaktýr goncalar vakti gelince.
Yaksalar hepimizi ,oðul kýzýmýzý,
Nadana yazdýrmayýz alýn yazýmýzý,
Kesemezler nefesimizi, hýzýmýzý,
Varýlacaktýr menzile vakti gelince.
Kimi þemalar yanar kimi söner,
Kimisi kýsalýr, kimisi uzar süner,
Yollarýn hepsi en son O’na döner,
Bükülecektir yollar vakti gelince.
Eblehler her gün sarar yeniden baþa,
Kafasýný hep vursa da taþtan taþa,
Gül derme gayretimiz görülse de boþa,
Bütün güller derilecektir vakti gelince.
Serdar KOSTA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.