Baharda ýrmak gibi yaðmurlar ile taþtým
Yüce Kâf Daðý’ný da bir umut için aþtým
Issýz, çorak çöllerde yolu bin defa þaþtým
Yine de yok, yine de kaderimde vuslâtým
Nehirler deryalara, varýyor çaðlayarak
Nazlý gül bülbülüne, açýyor aðlayarak
Yârim ele gidiyor, karalar baðlayarak
Yine de yok, yine de kaderimde vuslâtým
Semâdan þebnem düþer yere vakt-i seherde
Eller, deva bulamaz, sevda denen bu derde
Hâl kalmadý yâ Rabbi! Bu deli derbederde
Yine de yok, yine de kaderimde vuslâtým
Fidanlar çiçek açýp, dalýnda meyve verdi
Nevbaharda tohumlar yeþil yeþil güverdi
Filozof Soner yâri, canýndan çok severdi
Yine de yok yine de, kaderimde vuslâtým
Dedim ki sarý yâre sen gerçekten Leylâ’sýn
Mevlâ’dan bana gelen, diken kadar belâsýn
Anla artýk ey gönlüm! Bu aþkla mübtelâsýn
Yine de yok yine de, kaderimde vuslâtým
Soner ÇAÐATAY (20:03) 9 Haziran 2011 / Wuppertal / Almanya