Gülen Çocuklar
Biz seninle hiç uçurtma uçurmadýk deðil mi?
Bak karþýmda;
Ýki küçük çocuk, iki uçurtma
Nasýlda gülüyorlar uçtukça
Ayaklarýnýn altýnda gölgesi dünyanýn,
Bihaberler, umarsýz.
Rüzgâr savurdukça saçlarýný,
Daha bir umutla, inatla tutuyorlar uçurtmalarý…
Oysa her þey bu kadar yolunda olmamalý,
Birçok karanlýðýn umudu güneþ,
Bu hayalperest manzarayý bozmalý…
Güneþi nasýl bilirdiniz?
Þimdi bu oyunbozanlýðý yüzünden
Öldürmeli mi güneþi?
Nihayet aramýzdan ayrýlýrken rüzgâr
Üzülmeliydim sanýrým bende en az çocuklar kadar.
Burada kalemim yolunu þaþýrýyor sýký dur,
Hala gülüyor çocuklar…
Sahneden çýkarýlýyor uçurtmalar.
Uçurtmalar olmadan gülebilir mi çocuklar?
Evet evet, hala gülüyorlar.
Yahu bunu nasýl baþarýyorlar?
Derken baþlýyor anlatmaya çocuklardan biri,
Diðerinin tam gözlerinin içinde gözleri,
“Uçurtmalarý hiç sevmiyorum”
Nasýl yani diye düþüp bayýlmadan ben
“Yanýnda olmayý seviyorum, seviyorum seni”
El ele tutuþup, baþlýyorlar güneþe doðru koþmaya.
Dünyanýn gölgesi hala ayaklarýnýn altýnda…
Biz seninle hala hiç uçurtma uçurmadýk deðil mi?
Þaþýrma ama;
Ben güneþ gün yüzüne çýkýnca,
Kaybolacak bahaneler bulmama gerek kalmadan,
Uçurtmam olmadan,
Yanýmda yada nerede olduðunu hiç umursamadan,
Senin haberin dahi olmadan,
Seviyorum seni.
Bu arada çocuklar uçurtmalarý unuttular burada,
Dünyanýn gölgesi ayaklarýmýzýn altýnda,
Bizde denemeliyiz bir ara…
09.07.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.