Yokluğun

Yokluðun; yazý, baharlarý sararttý.
Yokluðun; kalemimi, gözlerimi kanattý.
Herþey sana baðlý kaldý ve içimdeki aþk
Varlýðýna da, yokluk getiren yokluðuna da kanattýr.

Iþýðým söndü, siyaha aþýk oldum.
Yokluðuna olan aþkým gitgide artýyordu.
Güneþ nehir olduðunu farketti, seni eritti.
Geri kazanmak için benle martýlarda aðlýyordu.

Geri dönmelisin, gözpýnarlarým kuru...
Delice atan þu kalbim senin tek sözünle durur!
Çünkü sen için çarpýyor, kýrýk dökük olsa bile,
Tertemiz, sana attýðý ilk gün gibi; halâ dupduru!

Keþke yanýmda olsan da yarama tuz atsan.
Çok koyuyor sevmek seni, bu denli uzaktan.
Ben ne zaman dirilsem sana koþuyorum,
Ve ne zaman sana koþsam sana giden yolda tuzak var.
Sosyal Medyada Paylaşın: