Sessiz bir Ankara sabahıydı

Sessiz bir Ankara sabahýydý,
Kuþlar gevezeliðine devam ederken,
Güneþ bulutlarn arasndan göz kýrpýyordu.
Duraklarda bekleyen siyah giyimli insanlar,
Ellerinde çantalarý ile müthiþ bir telaþ içindeydiler.

Ve ben,

Ardýmdakleri unutarak gelmiþtm buraya,
Yeni bir hayata sürüklenmiþtim artýk.
Ne yaptýðýný, nereye geldiðini bilmeyen ben,
Kendimi meçhule kaptýrmýþtým, belkide.

Kim bilebilir ki yarýnýný ? ? ?

Bir kitap yazmayý hayal etmiþtim,
Yaþadýkça isimlendirecektim duygularýmý.
Tahayyül sýnýrlarýný zorluyordum belki de,
Serzeniþlerim eþlik ediyordu gülüþüme.
Ve karar verdim artýk,
`Unutkan Yürekler` olacaktý, kitabýn adý.
Neden böyle bir isim diye soranlara,
Ardýmdakileri kazýmýþtým hatýralara,
Diye, cevap verecektim.
Çünkü, unutuyordu insanlar, sahte gülüþler vardý.
Artýk, Kalemim beni çaðýrýyordu,
Hakim olamýyordum kendisine.
Ama çok severdim mürekkebi,
Beni tek anlayan oydu çünkü.
Kolay olmadý satýrlara selam vermek,
Kolay olmadý doðacak güneþe karþý gelmek.

Ýki yýl da zor bitrdim ilk eserimi.
Yaðmur sesi eþliðinde,
Mesajlaþtýðým kýzlar,
Kavga ettiðim arkadaþlarým,
Duygularýmý paylaþtýðým geceler vardý.
Satýrlarým da bu insanlara da yer vermek istemiþtim ama,
Çamurla yýkanmýþ kelimelerin,
Bu insanlarý kirletmesine izin veremezdim.
Kardelen misali,
Ulaþýlmazdý,
Uzaktalardý,
Ölümü göze alýnacak insanlardý.

Ve ben,

Kanlý naðmelerdn oluþan bu yapraklarý,
Öksüz kalan bu eseri okuyamamýþtým.
Belki de acý dolu br sonu,
Görmek istemediðimden çeviremedim yapraklarý.




Bir Garip Yolcu
Sosyal Medyada Paylaşın: