aþkýn kadýrgasýnda. ihtiyar bir forsaydým sanki, yýllar yýlý zincire vurulmuþ bir halde, küflenmiþ gönül küreðini çekip durdum. tuzlu gözyaþý dalgalarýný sevda yorgunu yüzüme sürüp durdum.
ey tufanlardan arta kalan sevgili! þu yalan hayatýmda ki, üç beþ doðrudan birisin.
ey tufanlardan arta kalan sevgili! namluya kurþun diye sürdün yüreðimi, buraðan bakýþlarýnla darmadaðýn, edip giderken ruhumu.
katran rengi bir akþam, gece rengi saçlarýný, karanlýk gölgeler arasýndan, mâtem rüzgârlarýyla savurup giderken, sisler bulvarýndan seslendi Attila Ýlhan, ve dedi ki; aldýrma sakýn sokak lambalarýna.
antik bir mabedin yýkýntýlarý arasýnda, aradým seneler boyu, yýlgýn, kehribari gözlerini. kör kâhinlere sordum da bulamadým, dað baþlarýnda kaybolan izlerini. nerdeydin, hangi çaðda yitirmiþtim seni? zamanýn kýrýldýðý yerde miydin yoksa?
ihtiyar bir kadýrga gibi, aþkýn kasýrgasýnda, yýllar boyu savruldum, o denizden bu denize, bu denizden o denize. puslanmýþ düþler içende, paslanmýþ çiviler battý yüreðime. pusulasýz kaldýðým günlerde, sevda yelkenim yýrtýldý, gönül dümenim kýrýldý, çoban yýldýzý sözlerin kaybolunca, kaldým dalgalar ortasýnda, dudaðýmda ismin kanarken.
ey tufanlardan arta kalan sevgili! düþlerim Simurg olup tutuþmadan, gönül kuþlarým vurulup ötüþmeden, þu yalan hayatýmda ki, üç beþ doðrudan birisin.
Orhan Çýnar hayatýn fotoðrafýný çekerken, bir akþam serinliðinde yaðmurlar yaðarken, “aþk iki kafiyeden oluþan tek hecedir” þiirimi okuyordu ateþin hükümdarlarý. Ýbrahim, Cahit Sýtký’nýn yattýðý anýlar kokan koðuþta yatarken, “yalnýzlýk paylaþýlmaz, paylaþýlsa yalnýzlýk olmaz” diye seslendi Özdemir Asaf hayal meyal.
sevdamýzýn baðýnda aðaçlar kesilirken, damaðýmda kýrmýzý þarabýn tadý, eski bir kýrkbeþlik dönüyor gramofonda, ve Tülay söylüyor “ikimiz bir fidanýn güller açan dalýyýz” “yakamozlu gecelerde karanlýk yüzler” romanýný Gülbeyaz çýkarmadan önce, Mustafa Ali sustum kitabýný yazmadan önce. sufi bir derviþ gibi diyar diyar seni ararken, ýssýz çöllere daðlara seni sorarken, bir Anadolu köyünde rastladýðým, Hayrettin Ývgin’le yer sofrasýnda, elimizde tahta kaþýklar çiðdem pilavýný yerken, yediðim her lokma sensiz boðazýma takýldý. bunu biliyor musun desem de nerden bileceksin?
ey tufanlardan arta kalan sevgili! bu kentin baðrýna hançer saplanmadan, yorgun gülüþümü hüzün kaplamadan önce, þu yalan hayatýmda ki, üç beþ doðrudan birisin. þairin dediði gibi, sen ve ben, iki kafiyeden oluþan tek heceyiz.
Coþkun Mutlu Sosyal Medyada Paylaşın:
Coşkun Mutlu (Hüznünşairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.