Kendini Aslan sanýyor, meydaný boþ bulunca Ha bire konuþuyor, dil kemiksiz olunca Bir anda feryad eder, kendine dokununca Baþkasýný tanýmaz, bizin köyün EÞEÐÝ
Ona herþey mübahtýr, biz yapýnca hep ayýp Hiç kimseyi dinlemez, bilmez ne büyük kayýp Gitiði yanlýþ yolda, kendini adam sayýp Bilmez ki deðeri yok, bizin köyün EÞEÐÝ
O kimseyi dinlemez, Hep kendine inanýr Kendisi çalýþmadan, baþkasýna dayanýr Yürüdüðü yolarda, dört bir renge boyanýr O kendini kandýrýr, bizin köyün EÞEÐÝ
Ýnsanlar çalýþýrken, O avare dolaþýr Beleþ bir yer gördümü, hemencecik yanaþýr Kargaþayý çok sever, her yarayý o kaþýr Fitnede pek ustadýr, bizin köyün EÞEÐÝ
Can dostu söylüyor, olmaz böyle adalet Helal Haram demeden, etmiþ koca bir servet Dost düþman ayýrmadan, hep ediyor ihanet Hesabýný veremez, bizin köyün EÞEÐÝ 01.07.2008 Þebap TEKER Sosyal Medyada Paylaşın:
Şebap TEKER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.