gülerdin nefesim olurdu gülüþlerin eski zamanlardan sisli hatýralardan karanlýða düþmüþ bir serçe yalnýzlýðýnda sýðýndýðým buruk bir hayalin son perdesiydi gözlerinin kahverengilerinde yýldýz yýldýz pýrýltýlý ýþýltýlar
sýðýnmacý yürekler iltica etmiþti birbirine yuvasýz kuþlar misali titrek bir mum ýþýðýna hasret gecelerde ellerinin sýcaklýðýnda ýsýnmýþtý göçmen kuþlar bir mevsimde yaþamak ince bir pamuk ipliðiydi aslýnda tutunmak için düþmeyi göze almalýydý uçurumlara sevda
korkum senden deðildi çok daha eskilerden beni yalnýzlýðýna saran yaþanmamýþ gecelerden gelirdi bütün isyan çýðlýklarý martýlarýn ölü kayalýklara vurup intahar ettiði sonra karanlýðý giydirdiði bu þehrin terk edilmiþ sokaklarýnda yas tutardý sevda
þimdi hayat çizgilerim delik deþik avuçlarýmda iki damla gözyaþý kan kýrmýzý yakamozlarda zamansýz ölümler
göz göz kanar yokluðuna gün batýmý hüzünleri …
Mert YÝÐÝTCAN 04 temmuz 2011 küçüksu / istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert YİĞİTCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.