solan bir günün ardýndan kayýp umutlara aðýr aðýr çöken bir hüzün akþamýnda katledilen canlarla katledildim ben
iþte cesedim orta yerde arta kalan sessizliðinde suskun ve yorgun ruhlarla sarmaþ dolaþ aðlarken gece ne yýldýzlar ne ay ýþýðý gerekmez artýk bu karanlýða
daðýnýk hayatlara her yürekten saplanmýþ bin hançer ve bitmeyen isyan çýðlýklarýyla ruhumda dinmez bir yara kanar durur hayalleri sýzýlarýnda gizlenmiþ sýzladýkça bir daha vurur daha da derinlere
ne kan kaldý akacak kuruyan damarlarda ne de tende can kaç kez ölebilir ki insan ?
her parçam bir yerde cesedim ben bile deðil ki zaten yavrularýmla öldüm ben sevdiðim yüreklerde binlerce ölüyüm iþte bu yalan þehirde selasý akþamdan verilmiþ gecesinde alel acele defnedilmiþ
haydi istanbul sen gülümse yine de yalancý kahkahalarýnla çýnlasýn alem ruhlarýn laneti üstünde bulut bulut yaðmur yaðmur sen de görüyorsun sana da kalmayacak biliyorsun bu alem
bu sesler bu gülüþler bu yalan düþler
ah istanbul … yalnýzca acýrým sana ...
Mert YÝÐÝTCAN 03 temmuz 2011 küçüksu / beykoz / istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mert YİĞİTCAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.