ANLAYAMADIN
Susmak kaderimdir diyen sevgili!
Yüreðine vurulan acýya inat,
Seveceðim seni.
Sancýlý gecelerde baþlar sevdanýn kapýya geliþi.
Gözlerindeki solgun resimlerin canlandýðý bir anda;
Kimselere duyuramazsýn sesini,
Yalnýzlýk acýtýr içini.
Aynaya bir kez daha bakarsýn küskün gözlerle,
Kendini tanýyamazsýn, geçen zamaný anlayamazsýn.
Ýçinde bir fýrtýna kopar sen bile yerinde duramazsýn,
Çaresizliðin yüreðine tokat gibi vurduðunu duyarsýn.
Oysa,
Dönüþü olmayan bir yoldur geçip giden yýllar
Ne bir sokak lambasý vardýr,
Geçmiþin izlerini gösteren.
Ne de bir ses duyarsýn,
Onca elinde kalan hatýralardan.
Yüreðindeki sancýlarý,
Ýçinde patlayan onca volkanlarý ezip geçerken,
Nefesin bittiði yere kadar gelir,
Gözlerinin önüne bir perde gibi.
Artýk yoktur, geçmiþte sýmsýký tuttuðun kollar,
Yapa yalnýzdýr düþlerin,
Dileklerin bile kaymaz yýldýzlardan.
Öylesine düþer gözlerinden,
Damla dama titretir içini.
Sonra,
Sonra duraksarsýn,
Nasýlda bir günü bir ömre sýðdýrdýðýný anlarsýn.
Dalmýþtýr gözlerin ruhun da derinden uzaklara,
Sonu bitmeyecek sandýðýn,
O umarsýz baharlar gelir aklýna,
Yaþamadan solan,
Açmadan kuruyan umut çiçekleri,
Elerine dökülür,
Tek tek düþer anýlarýn kýrýntýlarý.
Ýnanmazsýn..
Ýnanamazsýn..
Avazýn çýktýðý kadar baðýrýrsýn;
Neden kaderim böyle diye.
Göz yaþlarýn yaðmur olur akar içine,
Susturamazsýn!
Nefesinin daraldýðýný,
Ve artik hayatin bitkisel yaþama döndüðünü anlarsýn.
Düþündüðün çýkmazlarda kala kalýrsýn.
Dönüþü olmayan virajlardan geçersin,
Nerde, nasýl yanlýþ yaptým diye düþünürken.
Eski bir filim gibi gözlerinin önünden geçer,
Yaþayamadýðýn mutlu anýlar.
Hasretine boyun eðdiðin sevdiðini hapsedersin yüreðine.
Çekip gitiðin gün,
Gözlerindeki yýldýzlar bile kaymaz geceden.
Kaderim dersin,
Susarsýn...
Gün geçtikçe acýlardan bir dað yaparsýn.
Artýk sende yalan dünyaya solgun gözlerinle bakarsýn.
Kendince susarsýn,
Sustukça mutluluk oyunlarý oynarsýn.
Elbet batan güneþin ardýndan,
Umutlarin yeþereceðini sanýrsýn.
Bir kez daha yanýldýðýný,
Ve solgun baktýðýný anlarsýn.
Artik,
Artik yýldýzlardan ýþýk almaz, öylece karanlýkta kalýrsýn.
Yanýndan geçen herkes seni öyle mutlu sanýr ki;
Bilmezler, sen içten yýkýlmýþ aþk denilen savaþta;
Kadere maðlup olmuþsun,
Diline suslarý vurmuþsun.
Kendini alýþtýrmaya çalýþtýðýn zamanda acýlarýn bitmez.
Soðuk ayaz gecelerde;
Üþüyen yüreðindeki yaþlar dinmez,
Ýliklerindeki kana kadar yalnýzlýðýnýn ateþi sönmez,
Artik boyun büker ayni çatýnýn altýnda yalan gülücükler.
Canim dediðinde, dudaklarýnýn titrediðini bildiðin halde;
Yüreðine sus emri vermiþindir kendi kendine.
Çünkü sus kaldýðýn aþk meydanýnda maðlup olmuþundur.
Çaresi yoktur!
Kendince aðlamalarýn, yalvarýp yakarmalarýn boþunadýr,
Keþkeler diline dolanýr, sarmaþýk çiçekleri gibi,
Çareyi keþkeler de arar öylece kalýrsýn.
Ve ömür dediðin hayat hýzla kayar elinden,
Farkýna bile varamazsýn.
Bir nehir yataðý gibi düþtüðün akýntýdan,
Tutunacak bir dal ararsýn.
Oysa,
Artik giden gitmiþtir,
Hayatin en güzel yýllarý ömürden geçmiþtir.
Keþkeler diline düðümlenirken,
Ýmdatlarýn hep boþa çýkar.
Derinden çektiðin her nefeste,
Anýlar düðümlenir boðazýna.
Sende anlarsýn artik, dönüþü yoktur geriye.
Dizlerini döver;
Þimdiki aklim olsaydý diye vurursun baþýný duvarlara.
Kadere isyan eder gibi inadýna geçmiþe gidersin,
Çeviremezsin zamaný dileklerinle öylece kalýrsýn.
Yeminler ettiðin günlerde,
Sevmem dediðin o zamansýz zamanlarda
Çýkmýþtýr karþýna,
Aþk çalmýþtýr gönül kapýný en sonunda.
Titrek yüreðin,
Büyük bir heyecanla kapýyý açtýðýnda,
Gönül kapýndan aþk girmiþtir artik içeriye,
Senin de onu sevdiðin gibi biri vardýr yüreðinde.
Karþýlýðýnda sadece;
"Sevmeyi bileceksin" der, susar yüreðin.
Baþlamýþtýr alevler her yanýný sarmay,
Sonsuz bir özlemle.
Uçsuz bir sevgiyle seversin yeniden
"Ne mutlu bana dersin
Belki de,
Ruhunun her yerinde dolaþmasýna izin verirsin,
Görmüyorum,
dokunamýyorum ama ben onu çok seviyorum diye,
Avazýn çýktýðý kadar baðýrmak istersin.
Bunu bile gizli gizli söylersin.
Ne zormuþ duygulara gem vurmak...
Ne zormuþ sevdiðin yanýnda olmadan,
Onu uzaktan yasamak.
Ve üþüyen yüreðine sýmsýký basarsýn,
Artik yollarda kalýr gözlerin,
Dilek tutar özlemlerden,
Aðlarsýn!
O mutluluðu bilmeyen,
Senin halinden ne anlasýn?
Yanan yüreðin býrak inceden kanasýn..
Uçsuz bucaksýz sevda denizinde kaybolur gidersin.
O vardýr baktýðýn her yerde,
O vardýr damarýndaki kanda bile!
Gece, matemli rüzgarlarý savursa da,
Yalnýz olmadýðýný anlarsýn.
Güne onunla baþlar;
Gölge gibi senin yanýnda olduðunu bilirsin.
Artik geriye bir tek yol vardýr,
Baharý yaþamaya çalýþýrsýn.
Kalan ömür bilmecesini
Onsuz bir dünyada, onsuz yaþarsýn.
Artik düþünmek zamanýdýr,
Hangi yolu seçeceðinin.
Önemli olan
Hangi yoldan gideceðini bilmektir.
Gözlerine baktýðýnda, yeni bir dünya kuracaksýn.
Sevdiðinle yeþerip hayat bulacaksýn.
Ya da, yaþarken her gün can vericeksin.
Unutma!
Sende bir gün bu hayattan göçüp gideceksin..
GÝDERKEN GÖZLERÝME BAKSAYDIN,
SENDEN ÖNCE ÖLECEÐÝMÝ ANLARDIN...!
AMA ANLAYAMADIN, ANLAYAMADIN...
GÝDERKEN GÖZLERÝME BAKSAYDIN,
SENDEN ÖNCE ÖLECEÐÝMÝ ANLARDIN...!
HASAN DAÐ ((KELEBEGIME))
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.