SESSİZ VEDA

Bir tren garýnda son on saniye
Gideni son kez gördüðünü bilmeden salladýðýn el
Þimdi týrnak acýsý avuç içlerinde
Hüzünlü yüzüne destek yumruklarýn oldu.

Ýþte yine yalnýzsýn
Doðduðun gün gibi çýrýlçýplak
Artýk sevimli deðil avaz avaz aðlayýþýn
Uykuya inat bekleyenin yok baþucunda
Tek kiþilik bir oyunun
Ýntihar sahnesindesin.

Uzak bir fotoðrafta gülümsüyor sevdiðin
Ay yüzünde bir çift zeytin karasý gözleri
Yüreðin ay yüzüne med-cezir
Sen Ýstanbul’un orta yerinde bir yalnýzlýk abidesi.

Her akþam bir tren kalkar yüreðinden
Her akþam adressiz mektuplar yazarsýn
Satýrlarýna baþlamadan evvel
Yaðmura þemsiyedir kirpiklerin
Ve seni soracak olursa sevdiðin
En masum yalanýdýr hayatýn
Ýyiyim dersin.
En büyük yalansa söylenmiþtir zaten
Kýrýk bir tebessümün ev sahibi dudaklarla
Görüþmek üzere derken. Bilirsin.

Kýyýya ulaþamadan sönüp giden dalgalar gibisin
Ezildikçe kabaran
Kabardýkça utanan
Sonunda kendine ulaþan
Hiçbir rüzgar sevgiliye doðru esmez
Hiçbir kavþak sevgiliye çýkmaz artýk.

Kocaman bir yalansýn belki
Düþlerinde kurduðun köylerden kovulan
Ne sevgini anlatabildin
Ne de küfrederken pervasýzca hayatýn orta yerine
Özür dileyebildin
Sahte avuntularla kandýrmadan kendini
Çekip gidebilecek kadar cesur da deðildin.

Hikayen bitti
Artýk kandýrma kendini
Oltada balýk kadar çaresiz
Kanadý kýrýk bir kuþ kadar acizsin.

Doðduðun gün gibi yalnýzsýn
Tutunamadýðýn hayatta
Gölgesiz ve ayak izi olmayan
Bir insan silüetidir yalnýzca adýn.
Ve sitemsiz bir vedayla terkederken
Ölümün
Miladý olmayacak yeni baþlangýçlarýn

Þimdi bir kez daha al yüzünü avuçlarýna
Ve son bir mektup yaz
Senden baþka okuyan olmasa da...

Murat ORHAN
Sosyal Medyada Paylaşın: