UYUMAK YOK!

Her sabah güneþe merhabalarýmý salardým.
Kýzýllýðýdýr kan çanaðý gözlerime bulaþan güneþin.
Ayazý ciðerlerimde hissederdim,
Kuþlar uçamazdý yuvalarýndan,
Buzlar çatýrdardý yerimden kalktýðým zaman.

Bir tek yüreðim,
bir tek güneþ
ve bir tek mavzerim uyanýkken;
Gecenin katran karasý ruhunda, ihanetler besleniyordu.
Bunu bir atalarýmýz biliyorlardý, bir de biz.
Biliyordum ki alacak can bekliyorlardý
adý Türk olan…
Ýçecek kan bekliyorlardý.


Cudi daðlarýnda
dualarla sývanmýþ
mermiler harcýyordum.
Sustuðunda silahýmýn;
biliyordum can vereceklerini bebeklerin.



Her sabah görürdüm doðuþunu güneþin,
Her akþam batýþýný.
Yýldýzlarý sayardým bir bir;
Ne zaman bir noksanlýk fark etsem, aðlardým.
Ben aðlardým,
analar aðlardý,
çocuklar aðlardý.
Ýþte o zaman daha bir kavî basardý tetiðe,
þahâdet parmaðým!
Silahýmýn namlusu daha bir öfkelenir,
Daha bir ardý sýra salardý mermileri.

Sayýsýz gecelerdir uyumamýþým...
Bilirim ki ben uyuduðumda;
Bayramý olur ihanet sürüsünün.
Bilirim ki yine dönecektir namlularý
ülkemin yüreðine.
Bu yüzdendir ki bildiðim tek þey; uyumak yok!
Sosyal Medyada Paylaşın: