32.nci Oda:
Yýkýlan köhnemiþ düzenimin ardýndan
Ay’a bakýp adýný güle yorduðum
Uzun kara gecelerde
Tadýný sevgimle teninde yoðurduðum
Koca bir imparatorluktun
Yepyeni ümitler ve düþlerle kurduðum…
Bilmezdim hiç tanýmadan gerçeðini
Yalanlarýn bu kadar mâsum vurabileceðini
Kara gözlerinle kara kaþlarýnda
Ok ile yayýn birbirine
Hem hýsým hem de hasým durabileceðini…
Bezdirene dek beni benden
Çok þey öðrendim senden
Ne deniz türkülerimiz kaldý
Ne kervansaraylarýn gece ateþleri
Ne de kurbaðalarýn sesleri
El ele tutuþup gezdiðimiz
Göllerden, daðlardan, tepelerden…
Þimdi küller gibi savrulup
Yarasalar gibi uçarsýn gecelerde
Hem sinek avlar, hem aðlarsýn;
”Aradýðýný bilmeyen bulduðunu anlayamaz”
Koca bir düþ imparatorluðuydun
Bin kez düþünüp, bir kez kurduðum;
Bir yalanla çöküp gittin sevgili…
Ne olursan ol; önce sevmeyi bil
Ne para ne pul ne mevki
Ne otomobil, ne arsa,
Ne de apartman dairesi
Say daha aklýna gelen ne varsa
Tek taþlý yüzük, pýrlanta küpe
Yirmi iki ayar burma bilezik
Aþkta önemli deðil hiçbiri;
Sence bunlar çok önemli
Alamadým diye baðrýn ezik?!
Ýster öðretmen ol, ister öðrenci
Baþtan bir þeyi bilmen gerekli,
Konuþsan da dünyadaki her dili
Aþkýn dini, dili herkes için bir; sev sevgili
Karþýlýk beklemeden sevmektir en büyük sevi…
Onun için, ben yoluma, sen yoluna;
Ben taktým þimdi
Sevdiðim yeni birisini koluma
Sen de bulursun bir gün
Takýlýrsýn baþka birinin koluna
Artýk yýllar nasýl geçer, sorma
Yormuyorum kafamý hiç; sen de yorma!…
Þaban AKTAÞ
21.02.2010