Ve hep ''neyse'' dersin...

Hayat...
Ya da kader..!
Gerçekten yorucudur...
Her sabah bir umut diye fýrlarsýn yataktan.
Gün boyu ilginç insanlarla tanýþýr, farklý duygular tadarsýn.
Bazen bir dilenci’nin tebessümüne ortak olur,
Bazen de güzel bir kadýnýn gözlerinde ki acýyý hissedersin.
Bir simitçinin, simit halkalarýndan gökkuþaðýný tutmasýna seyirci kalýrsýn.
Küçük bir çocuðun korkak ve titrek sesinde ki hüzün dolu ifadeler, boðar seni.

Görmek istemediklerin gözlük olur gözlerine.
Yaþamaya dair ümidlerin yýkýlýr.
Ümidlerinin ümidsizliklerini anladýðýn an kahrolursun.

Bu silsile böyle devam eder, böyle de gitmiþtir...
Vakit çoktan geçmiþ, bir gün daha tükenmiþtir...

Geceler seni kendine çeker..
Güneþten bulamadýðýn sýcaklýðý ay ýþýðýnda ararsýn..
Ya yýldýzlara bakar, ýþýðýn gölgesindeki gerçeði düþünür,
Ya da yorgana sarýldýðýn aný özler, seni beklediðini hissedersin...

Yataða atarsýn kendini...
Geride býraktýðýn günün muhasebesini yaparsýn.
’’Keþke’’ dediðin dakikalarý eskitmiþsindir.
Böyle olacaðýný bilseydim þöyle yapardým, dersin.
Yataðýn da uzanmýþ, tavaný izlerken,
Olur olmaz saçmalýklar dans eder aklýnda..
Ve hep düþünürsün...
Düþünüsün ve gözlerinin buðusuna maðlup olursun.
Bir sonraki günün farklý olacaðýný hayal edersin.
Umuttur çünkü, yaþamak için umut..
Gözlerini kapatýr ve derinlere kulaç atarsýn...

Ve hep ’’neyse’’ dersin...
Sosyal Medyada Paylaşın: