Ben seni; Baþaktaki dane gibi kutsal, Deðirmende öðütülen; Has un gibi makbul görmüþüm. Ben seni; Ayranýma doðradýðým ekmeðin tadýnda, Yalnýzlýðýmýn naðmelerinde sevmiþim. Ben seni; Baharlarý yakalayamasam da, Dipsiz kuyulara taþlar atsam da, Dilenci olmak pahasýna, Hasret hasret sevmiþim. Ben seni; Gecelerin gebeliðine raðmen, Ýsli þavkýn camýndan güneþi beklerken, Ýki yana düþen yorgun kollarla, Yýlmadan, inatla, umutla sevmiþim. Ben seni; Ayaz gecelerde sarýldýðým yorgan misali, Hohlamayla ýsýtýlan ellerin masumiyetinde, Avaz avaz haykýrmak isteyen bir yürekle, Seni, sen olduðun için sevmiþim. Ben seni, Birlikte uyanýlan sabahlarda, Bir tastan içilen tarhananýn sýcaklýðýnda, Pencere camlarýnda beklenen, Sevgili dönüþlerindeki heyecanla sevmiþim. Aynaya kendim için deðil, Seni göz beklerimde seyretmek için bakmýþým. Ben seni; Ýki ayrý bedende bir ruh, Ayný yastýkta iki sevdalý baþ olmak, Birlikte gülüp, birlikte aðlamak , Bize biçilen, Ömür denen elbisede tek vücut olmak, Hayat denen yolda birlikte yürümek, Birlikte yaþlanmak, Ve… Gün geldiðinde, Elele birlikte… Sessizce çekip gitmek için sevmiþim. Hak mýydý ey sevgili? Reva mýydý, bana biçtiðin? Ben seni; Ya çok sevmiþim, Ya gözümde çoook büyütmüþüm.
Bilgin ÞENGÜL Sosyal Medyada Paylaşın:
Kumsal_3535 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.