AĞIT

Bir Rebiyülevvel ve pazartesi,
Bir kamer misali aleme doðdun,
Yine ayný ayda bir pazartesi,
Maziyi atiyi acýya boðdun.

Yüce Dost"a kanatlandýn El Emin,
Tarifsiz bir hüzne gark oldu âlem.
Böyle dert görmedi kubbe ve zemin,
Keder iflas etti yüzüstü elem.

Sustu Cebrail’in dili dudaðý,
Artýk saðnak saðnak indirmiyor nur.
Örümcek terk etti týlsýmlý aðý,
Garip kaldý izzet haysiyet onur.

Bir doðum, bir ölüm yaþandý diye,
Ýkiye bölündü sanki kâinat.
Elden ele kapýþýldý hediye,
Gökte bayram, yerde hüzün ne tezat.

Sanki gidiþinle görevden düþtü,
Geliþinle mana kazanan dünya,
Arþýn sakinleri arza üþüþtü,
Bir hüzün yurdundan ruh çýkarmaya.

Kim teselli eder bizi, þimdi kim?
Kim söndürür yanan yüreðimizi?
Sendin ana baba sýrdaþ ve hekim,
Sendin yetim, yetim býraktýn bizi.

Evvel ve ahirin en er kiþisi,
Bilal’in lâl, kim getirsin kameti,
Her tür mahlûkatýn erki diþisi,
Firakýnda gördü ilk kýyameti.

Yokluða süzülen bir yýldýz gibi,
Latif bir edayla akýp ta gittin,
Ey Hak’kýn habibi halkýn tabibi,
Aþký muhabbeti yakýp ta gittin.

Teþrifinle oldun tüm zamanlarýn
Can veren kalbine dirilten soluk,
Býraktýðýn miras bugün ve yarýn,
Umut akýtacak hep oluk oluk…


Sebahattin TÜZÜN


Sosyal Medyada Paylaşın: